E-Literaci - pokoje wspóczesnej literatury pięknej

dodany przez Kasia Dominik o godz. 03:23:38

Z każdym oddechem kurczę się bardziej,
tracę na świeżości, jak owoce po sezonie.
Wstaję jeszcze przed świtem,
spojrzenie wysyłam minutę ode mnie,
nie rwę włosów z łysej głowy,
nie wylewam dziecka z kąpielą,
od wartości dodanej odejmuję noc
kolejną zaplątaną we rzęsy.
Gdy dnieje chcę ośmielić kruszynę,
która zlękniona wyziera ślepka spod łóżka.
 
Przykrótkawe blond loczki,
niezgrabne paliczki tłukące szklankę,
zadarty nosek od rękawka koszuli,
dwie myśli temu drżały na dźwięk
gałęzi stukającej w okno pustego pokoju.
 
Podnieść się ,czy może lepiej nie?
A jeśli licho wypadnie z szafy
i wypłoszy pozostałości po dzieciństwie?
 
Od traumatycznych wydarzeń minęły
prawie dwa ugryzienia chleba z masłem,
łyk skwaśniałego mleka
i uśmiech dla mamy odciśnięty na polepie.
 
Zaczytana w Stachurę poddaję się gwiazdom,
szczęście niedoznane zrywam z powiek
i w końcu dociera do mnie, choć okrężną drogą,
że po śmierci mam w sobie więcej życia,
niż wtedy, gdy zarzynano moje marzenia.
 
Kasia Dominik
zdj. Pixabay
* Parafraza słów Norman’a Cousins’a.