E-Literaci - pokoje wspóczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 13:36:59

    Ulica pachnie smołą i nie ma widoku, by się koparki wyniosły spod balkonu – cisza wraca po szesnastej.
Pies zaszył się w bluszczu pod domem i udaje martwego. Dzień po dniu wylewa gorącą strugę słońca - prawie do obłędu. Nawet Bóg zamknął się w chłodnym kościele.
 
Wypatruję nocnych latarni, których od dawna nie ma - aż strach pomyśleć co by było, gdyby ktoś zapukał. Mam swoje miejsce na ziemi, lecz zdradliwego sąsiada. Sam nie wie co zrobić z darowanym - głupi człowiek! Jaki ma sens takie życie… nie miłując i nie czuć kochania? Nie wie nawet czy „drugi brzeg” istnieje, nie widzi niczego, poza szlugiem i butelką.
 
Poranne wiadomości mają dość swoich problemów.
Mam czas na życie i nic nie mogę zmienić, gdyż smutne oczy wypatrują innego świata – drzwi zamykanych na słowo honoru. Tak łatwo było kochać leśne strumyki, pola urodzajne albo bawić się po swojemu latem.
 
Już dzień krótszy się zaczął i odbija echem. Trzeba oswoić chwilę – niech się waży w gwiazdozbiorze. Dajesz mi Panie łaskę, by mówić za niemych braci - mrówki znoszą w moją stronę lato. Jeszcze sporo z życia mam przetłumaczyć.
 
29 lipca 2018.
©BaMa