E-Literaci - pokoje wspóczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 19:39:54

>Szu­kający szczęścia jest jak pi­jak, który nie może tra­fić do do­mu, ale wie, że ma dom.< - François-Marie Arouet de Voltaire (Wolter)
 
 
 
Zakochujemy się, pobieramy ( przez moment szczęśliwi) naiwnie wierzymy, że będziemy razem do końca.
 
         Pozostajemy  w ciszy razem, lub osobno. Po latach, odsłaniają się fragmenty ukrytej prawdy.
Jesteśmy zazdrośni, nawet o myśli i wtedy zaczynamy tęsknić do tego, co kochaliśmy najbardziej – tkamy obrazy z jedwabnych nici.  Najtrudniej jest się pogodzić, kiedy ukochana osoba umiera zbyt wcześnie niż zwykli ludzie.  Gasną wtedy światła rozpalonych źrenic – ustaje utykanie zegara, a kornik natrętnie przeżuwa resztki czasu.
 
Pokora jest nosicielką niepokoju – wpasowuje się w cudze widzimisię.
Po co jej taki dom, gdzie przez zadymione okna nie widać przyszłości. Nie wierzy w przepowiednie, lecz bajkom jak uczyła matka – Jego? To dopiero była zabobonna!
 
         Nadciąga strach – niepokój zdążył się już skroplić. Czeka, jak nikt inny dotąd, ma duże oczy i przybiera postać embrionalną. Dlaczego jego jeszcze nie ma – zastanawia się nad niedopitą trzecią kawą.  Dogoni, wie, że dogoni… chociażby wzrokiem i zerznie, jak dziwkę nie płacąc złamanym groszem. Nikt tak nie dotyka rękoma pełnymi lodu.
- Nic się nie stało, to ściany odbiły tylko cień, zostawiając ślady brunatnej farby.
Pozbiera okruchy szkła, a rany same się zabliźnią.
Jak długo jeszcze wytrzyma na bezdechu…Nie chce zabierać nikomu tlenu.
 
 
30 grudnia 2017
©BaMa


Grafika z WordPress.com