E-Literaci - pokoje wspóczesnej literatury pięknej

dodany przez Kasia Dominik o godz. 03:18:57

Pośród meandrów niepoznanych myśli,
człowiek wędruje jak ślepiec bez laski.
Gubi kierunki, kiedy noc kaprysi
i nie wie czemu los miewa smak gorzki.
 
Wciąż wyczekuje minut szczęśliwości,
ułamków sekund, które niosą radość.
Spogląda w niebo prosząc, by Bóg ochrzcił
ziemską tułaczkę, w miłosierdzie wierząc.
 
A kiedy w sercu zwątpienie się pleni,
gdy na ramieniu niepewności wiele,
wówczas w głąb duszy szuka krzty nadziei,
by brzask zajaśniał i poczynał śmielej.
 
Choć możliwości ma nie raz na pęczki,
okazji więcej jak i sposobności,
to wciąż się głowi, czemu grunt jest grząski
i jak głaz smutków w małej rąsi  zmieścić?
 
Dlatego warto celebrować chwilę,
tą odpowiednią i umiłowaną.
Wówczas na twarzy cierpki uśmiech ginie,
a odyseja staje się przystanią.
 
I dzień się jawi słońca promieniami,
błękit powraca wraz z zapachem wiosny.
Srebrzysty księżyc gwiazdy błogosławi,
świt rozbudzając ptaków śpiewem głośnym.
 
Kasia Dominik
zdj. Pixabay