E-Literaci - pokoje wspóczesnej literatury pięknej

dodany przez Wlodzimierz Nikonowicz o godz. 13:47:02

Jakże śmieszny jest człowiek, jak mało dostrzega.
Dlaczego tak codziennie zabawiasz się w zbiega?
Dlaczego żyjesz tylko wyobrażeniami?
Zatrzymaj się i zobacz: słońce nad wodami,
Trawę wiatru powiewem lekko kołysaną
Pieczołowicie igłę przez mrówkę dźwiganą.
Rodzimy się by cierpieć w tym życiu niedługim.
Lecz dlaczego cierpienia przysparzamy drugim.
Dlaczego zabijamy się subtelnościami?
Czy zawsze jest konieczne by ktoś wstrząsnął nami
Ażeby móc zrozumieć? Ja-m człowiek ubogi,
Bo cóż warte klejnoty, nawet bardzo drogie
Skoro nie potrafię dać ciepła, uśmiechu,
Radości czy spokoju. Wciąż żyję w pośpiechu.
Cóż uzyskam gorącym ale niemym słowem?
Szykuję sobie topór już na moją głowę
Wymyślnie przez umysł ostrzony w złej wierze.
Ten umysł, który Panie, mi dałeś w ofierze.
A ja, cóżem uczynił? Żadnej pracy w trudzie.
Wysyłasz na spotkanie życzliwych mi ludzi.
A ja widzę sylwetki ale...odwrócone.
Serce najbliższej osoby jest nawet zmęczone.
To serce co odmówić nigdy nie umiało
A dla siebie prosić ni słowem nie śmiało.

Dziś kiedy myśl każdą, każdy gest, spojrzenia
Przesyłam Tobie, Panie, w codziennych marzeniach
Wierzę, że usłyszę głos pewnego razu:
Czy nie można tak było rozpocząć od razu.


Autor: Włodzimierz Nikonowicz