E-Literaci - pokoje wspóczesnej literatury pięknej

dodany przez Andrzej Iwanowicz o godz. 19:32:13

zdj. grafika google


W święta wchodzimy z wielkim przytupem,
bo od tradycji nie można uciec.
Worki prezentów, ciasta, napitki,
góry jedzenia, to czas na zbytki.
 
Jeść, pić do woli, ile kto może,
choćby zostały pustki w komorze.
Trza się postawić, wszak nie wypada
przy pustym stole w święta zasiadać.
 
A więc hulanki, tańce, swawole!
 
Stop ! Nie tak szybko, najpierw prezenty,
potem po jednym za wszystkich świętych,
za zdrowie matki, ojca i żony.
Świętujmy bracia, niech biją dzwony!
 
I na pasterkę, tak  tradycyjnie.
Przecież my wierni, Pan Bóg nas przyjmie.
Kolędę w piersi mu przyniesiemy,
łezkę wzruszenia też wyciśniemy.
 
A gdzie jest serce? Serce przy stole.
A duch? Duch także przy sutym stole,
do pełnej flaszki różki swe wciska,
pragnie biedaczek zamoczyć pyska
 
Więc czas świętować drodzy rodacy.
Bóg się urodzi, tak czy inaczej.
W zimnej stajence gdzieś w obcej stronie,
by potem z ojcem zasiąść na tronie.
 
Przecież historii nikt z nas nie zmieni,
On jest na górze, a my na ziemi.
Więc pijmy, jedzmy i chwalmy święta,
o suchym pysku tylko bydlęta,
 
niech se posiedzą i pogadają.
Nam nie przystoi, wbrew obyczajom,
nie wznieść toastu i nie świętować.
A  więc kolędo prowadź nas, prowadź!
 
Tylko król Herod dziś nie świętuje,
rzeź niewiniątek z Judaszem knuje.
Pijcie kmiotkowie, bo jutro może
zostanie tylko czerwone morze.
 
W żłóbku na sianie dzieciątko kwili,
gdy lud się bawi, On głowę chyli,
bo z woli Ojca znów ruszy w drogę
po krzyż i ciernie, nie po nagrodę.
Ale by wypić kielich goryczy.
 
Który to raz już!? Nikt nie policzy.
 
Andrzej Iwanowicz, 11.12.2022