E-Literaci - pokoje wspóczesnej literatury pięknej

dodany przez Argo o godz. 14:15:53

Daleko, daleko? No skąd. Za górą, za rzeką? Też błąd.
W sumie całkiem niedaleko i te same gwiazdy świecą,
tam gdzie sięga wyobraźnia oraz dom swój ma fantazja,
blisko więc plotła się baśń ta, a jej historia brzmiała tak...

Za stepami z miękką trawą trzeba skręcić troszkę w prawo,
tu gdzie lasy mają kraniec z gór się wznosi stromy szaniec.
Na tym zboczu jest jaskinia, żyje w niej smocza rodzina.
Czyli ojciec oraz matka, siostra z bratem, z dziadkiem babka.

Nawet zgodna to wspólnota, jak na smoki - wielka cnota.
Jednak wokół wszystkich gniewa, że rodzinka lubi śpiewać.
Ojciec z matką grzmiąc duetem wywracają drzewa w lesie,
gdy brat z siostrą śpiewać pocznie, to spadają ptaki w locie.

Babka z dziadkiem to też kłopot, po ich ariach w straszny łoskot,
pod lawiną drgają zbocza kiedy, skały w dół się toczą.
Raz do głowy wpadł im pomysł aby wspólny chór założyć,
wtedy stała się rzecz straszna gdy zawyła pierwsza paszcza.

Potem druga, trzecia, czwarta, drgnęła góra dotąd zwarta,
już przy piątej od tych pieni dziury się robiły w ziemi.
Szóstej nikt już nie przetrzymał, na łby wali się jaskinia.
Nie ma skutku bez przyczyny, więc się góry wypłaszczyły.

Po śpiewakach śladu nie ma odetchnęła wreszcie ziemia,
tylko czasem podczas burzy wokół słychać dźwięk ponury.
Na wspomnienie chóru tego grom przewala się przez niebo,
poza tym panuje spokój, muzykalnych brakło smoków.

Przepadł dziadek brak też babki gdzieś zniknęły także dziatki,
ojca z matką nigdzie nie ma, barytonem nikt nie śpiewa.
Koniec bajki czas do łóżka, miękka czeka w nim poduszka,
no a pod nią sny bajkowe - wszystkie bardzo kolorowe.

Dobranoc.

Zbychu Argo - lewicz
ilustr: własna