E-Literaci - pokoje wspóczesnej literatury pięknej

dodany przez Kasia Dominik o godz. 08:13:15

 
 
Ostatnie tygodnie były dla mnie bardzo ciężkie. To czego doświadczyłam było istną Golgotą. Myślałam, że się już nie podniosę. Czarę goryczy przelała wizyta w klinice, kolejne badania, wyniki, zalecenia, diagnoza, termin hospitalizacji. Jak na jedną osobę, chyba nieco za dużo, ale przeżegnałam się i zawierzyłam Bogu.
Po powrocie do domu myślałam, że zdołam choć na chwilę odetchnąć, jednak się pomyliłam. Nie dość, że świat realny wbił mnie w ziemię, to jeszcze kolejne ciosy czekały w cyberprzestrzeni. W końcu powiedziałam basta. Wszystko zostawiłam i poszłam się położyć. Kiedy zamykałam oczy, podziękowałam Niebiosom za przeżyty dzień, poprosiłam o spokojną noc i kolejny świt.
Nowy dzień zaczął się spokojnie. Poranek tonął w promieniach słońca, ciepły wiatr delikatnie muskał blade policzki, a śpiew ptaków koił wszelkie smutki. Zrozumiałam, że Bóg ofiarował mi chwile wytchnienia. Nie oczekiwałam niczego więcej, byłam spokojna. Po zalogowaniu się do świata wirtualnego zobaczyłam, że w eterze cisza. Świeże powietrze przedostawało się do wnętrza pokoju przez otwarte okno, wypełniając napełniając rześkością wątłe płuca. Umajeniem był czuły dotyk matuli, która przyszła się przytulić. Dla jednych niby to tak niewiele, ale dla mnie to bardzo dużo.
Godziny spadały z drabiny czasu leniwie. Popołudnie spędziłam rozkoszując się „Niecodziennikiem” autorstwa ks. Jana Twardowskiego. Bawiłam się przy tej lekturze jak małe dziecko. Już nie pamiętałam, kiedy tak beztrosko się śmiałam.
W pewnym momencie ktoś zapukał do drzwi. Otwarłam i usłyszałam: „Przesyłka dla p. Katarzyny”. Odebrałam, podziękowałam i odłożyłam na półkę. Co prawda byłam zaskoczona, gdyż nie spodziewałam się żadnej przesyłki, jednak że, z ciekawością jest mi nie po drodze i spiesząc się, aby ponownie zatonąć w słowach ks. Jana, otwarcie paczuszki odłożyłam w czasie. Dopiero wieczorem, kiedy weszłam do pokoju, zobaczyłam, że „ona” wciąż tam jest. Usiadłam i otwarłam malutki pakunek. Nie dowierzałam, gdy zobaczyłam co znajdowało się w środku. Kunsztownie wydana, przepięknie ozdobiona poezją poetów portalu E-Literaci.pl, X Antologia Jubileuszowa: „Słowa, w których brzmi echo”. „O Boże, chyba śnię” – krzyknęłam. Szybko się uszczypnęłam, aby sprawdzić, że aby faktycznie nie jest to tylko mrzonka. Zabolało, czyli jednak to nie sen. To był ten cud łaski ukojenia, o który się modliłam. Łzy napłynęły do oczu, serce zalała fala radości, a głos ugrzązł w gardle. Ten cudowny dar otrzymałam od mojego portalowego Anioła, któremu pragnę z całego serca podziękować.
Nie wiem kim jesteś, skąd pochodzisz, jak wyglądasz, jak brzmi twoje imię, ale wiem, że serce masz złote, krystalicznie czyste, przepełnione miłością Bożą. Twój uśmiech zapewne rozświetla wszelkie mroki, spojrzenie cieplejsze niż promienie lipcowego słońca, a dotyk leczący każdą ranę.
Może kiedyś dane mi będzie zobaczyć twoją twarz, wtulić się w anielskie ramiona, i powiedzieć „Bóg zapłać”. O niczym teraz bardziej nie marzę.
 
Kasia Dominik
 
Ps. Pragnę także podziękować Basi Mazurkiewicz, Jadzi Łowkis za cenne wskazówki i poetycką opiekę, wszystkim poetom, którzy zostawili swój ślad w niniejszej antologii w postaci pięknej poezji oraz osobom, które dołożyły wszelkich starań i poświęciły swój cenny czas, aby ta publikacja została wydana. Kochani jesteście prawdziwymi literackimi aniołami.  
 
 
Projekt okładki: Barbara Mazurkiewicz i Bożena Urban
(Grafika okładki pobrana z inernetu)