E-Literaci - pokoje wspóczesnej literatury pięknej

dodany przez Iga o godz. 19:09:48

gubię, zapominam, chodzę coraz wolniej;
myśli tylko szybkie na każdą okazję
najwięcej tych czarnych, węszących nieszczęście;
ciągłe niepokoje, że chyba nie zdążę.
 
błądzę zagubiona w uśpionych zaułkach
doganiam zdyszana ruszający pociąg
słyszę głuchy stukot - jak po ślepym torze;
budzi przerażenie - utknęłam w tunelu.
 
z trudem spycham ciężar, który gniecie serce
oswajam ciemności, niespokojny oddech
oddzielam zło senne od rzeczywistości;
jeszcze jest daleko do stacyjki - ranek.