E-Literaci - pokoje wspóczesnej literatury pięknej

Tabletki przeciwbólowe

Leżała zwinięta w kłębek otulona niebieskim kocem. Była tak blada że wyglądała na chorą. Niebieski kolor pogłębiał cienie pod oczami. Przypatrzywszy się bliżej można było zauważyć, że nie jej bladość wiąże się z brakiem makijażu. Królowa szarości chora na melancholię, wyglądała jak zmięty papier. Upokorzona potrzebą bliskości wklęsła się w sobie. Czuła się jak czarnobiały telewizor z przebrzmiałymi obrazami.

Siedzi na łóżku po kąpieli masuje ciało wonnościami i czeka.

To czekanie wpisane było w jej życie, odkąd pamięta ciągle na coś, na gogoś czekała. 

- Robaczku, dzisiaj się nie spotkamy, muszę wyjechać na cztery dni.

- Gdzie?

Nie ważne, po prostu muszę. Spotkamy się we wtorek.

- Hallo, co jest maleńka?

- OOOO, jesteś w domu? Nie pojechałeś?

- Gdzie?

- No właśnie, gdzie? Mówiłeś, że musisz jechać.

- hmm, no tak, ale...

- Haniebne tchórzostwo- myślała- zamiast siódmego nieba doczekam tu siódmego krzyżyka.

Lekko pomylona anielica z wyrafinowanym humorem cierpiała fobie.

Reżim osamotnienia jakiemu się poddała , źle wpływał na jej samopoczucie. Opierała się nachalnym umizgom podstarzałych fanów. Młodszych unikała. Ten, któremu zaufała, którego pragnęła, nie był wart jej poświęcenia. Więc w czym rzecz? Dlaczego zrobiła to.Teraz czuje takie pieczenie. Potworne pieczenie i ból w żołądku? Ścisk w krtani, brak powietrza. Pokuta była nierównomierna do czynu.

Miało być szybko i bez bólu.

Podniosła pełne łez oczy, popatrzyła w skrawek nieba za oknem, niebieskiego jak jej twarz.

Przez szyby przesiąkał ostatni promień słońca.

Drzwi do nowego świata były w zasięgu ręki.

- Halo, proszę nie spać. Proszę się obudzić. Idziemy na płukanie żołądka.

Słyszy pani?

Nie słyszała.