E-Literaci - pokoje wspóczesnej literatury pięknej

dodany przez Kasia Dominik o godz. 05:57:51

Niebo tęskniło rosą dnia zachodzącego,
nie mogąc nic powiedzieć, chociaż chciało bardzo.
I wiatr i deszcz, też były wieczoru trzeciego
sponiewierane płaczem, gdy gwiazd było mało.
 
Słońce na półprzytomne schowało promienie,
czyniąc nieboskłon szarym, zbrudzonym kolorem.
Księżyc zaś wyglądając zza snu niestrudzenie,
zgasił złote pochodnie i rzekł: sen zabiorę.
 
Zdrętwiałe w lesie drzewa, karmiąc noc nadzieją
dawnymi wspomnieniami, nie mogły łez unieść.
Straszna to chwila, kiedy dwa serca boleją
i dusze gdzieś w przestrzeni – traci z oczu pamięć.
 
Na odległość rozłąki nieśpieszne marzenia
zbierają niegdysiejsze słowa obietnicy,
by ku górze się wzbiły, łzy które pozdzierał
bezskrzydły anioł świtu, kiedyś nasz, dziś niczyj.
 
Kasia Dominik
zdk Pixabay