E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Sniezek o godz. 05:30:20

Omotana samotnością
jak w szczelnym kokonie,
tęsknie wzdycham za miłością,
w żalu wielkim tonę.

Wyłapuję każde dźwięki –
nadsłuchuję kroków,
lecz to tylko wiatru jęki,
głucha pustka wokół.

Lecz to tylko stuka deszczem
jesień zapłakana,
zmywa ślady które jeszcze
były tutaj z rana.

Lecz to tylko liść markotny
zatańczył w agonii,
pocałunkiem swym wilgotnym
dotknął mojej skroni.

Czemu boli tak okrutnie
to nasze rozstanie?
Czyżbyś odszedł bezpowrotnie?...
Czy to pożegnanie?!



© Barbara Śnieżek
10.09.2022
/Ilustracja z Internetu/