E-Literaci - pokoje wspóczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 10:53:06

 
BAŚKA!....
Pochowaj mnie córko,
bo nikt inny nie potrafi.
I odszedłeś do wieczności
zanim świt noc przegonił
tak, jak pogoniłeś Niemca i sowieta,
lecz tym razem śmierci nie dałeś rady.
 
Słyszę cię tatusiu, słyszę  w oddali –
we mgle i promieniach słońca.
Nie ma już medali, majątek trwonią
o który walczyłeś z oprawcą i katem.
Przez tajgę, gdzie salutowały ci drzewa,
poprzez miasta i rzeki – po berlińską bramę.
 
Chciałam tatusiu co twoje ocalić,
lecz głosy za ścianą już nie te same.
Jak wyrzucić z serca to zło całe –
ludzką zawiść i ten gniew co rani.
 
Pozostał krzyż – dziś muszę go dźwigać
tą drogą co zapisana mi była.
Słyszę, wciąż słyszę…
Twój krzyk, głos Boga, szept Anioła.
Dziękuję za siłę, za talent dziękuję -
to dziedzictwo moje i twoje.


17.03.2019
©BaMa