E-Literaci - pokoje wspóczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 09:20:26

 
 
Nawet nie zauważyłeś co zrobiłeś z moim życiem,
tego smutku nie da się ukryć. Jesteś nosicielem
niespełnionych obietnic. Przedawniło się,
nawet przez podwójną szybę moknę  -  
nie podchodzę do okien.
 
Nie wszystko należało do ciebie – motyle miały być moje.
Nie wrócą nigdy, gdzie czarne chmury zasłaniają niebo,
gdzie nie ma już lekkości poranka w blasku kaczeńców.
Nie powrócą - motyle nie wracają w to samo miejsce.
 
Byłam wszystkim, różą też byłam – jedna,
jedyna na białej pościeli niewinna. Odkąd zamknęłam słońce
w sobie, odwracam się od miejsc po pięknie w kierunku niczego –
taka zabawa z tobą w niewidoczny teatr.
 
Kochasz mamonę – ja swoją oddałam biednym.
Jeśli coś się robi  to całym sercem. Weź  w dłonie czarną ziemię,
 pogrzeb własną schizofrenię - tak łatwiej będzie.
To jeszcze nie puenta, jest zbyt dżdżysto, by świece
chciały płonąć. Cdn.
 
24 października 2016.
©BaMa
https://www.youtube.com/watch?v=8SbUC-UaAxE