Artykuł: NOCNA TEATRALIA

Doącz Do Nas

Zaloguj siś by mieć dostęp do całości serwisu

Strona główna Wiersze Forum Wideo Konkursy Galeria Linki Kontakt

Na forum: PISZEMY POPRAWNIE♦Wiersz Biały♦Pantum -warsztaty♦Wiersze czytane o poranku♦ŻYCZENIA WIELKANOCNE♦Urodziny Jurka Żocha♦Zakończenie konkursu "Kartka wielkanocna"♦Wiersz jako krótka forma-warsztaty♦Rok 2024 Rokiem Czesława Miłosza♦Rymy-Warsztaty♦

Nov 24

2014

Wiersz znajduje się w dziale 'najlepszy z najlepszych'
przeniesiony przez:

NOCNA TEATRALIA

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 11:40:27

Odpajęczam, te wszystkie spłodzone zbiory: tomy, antologie, zeszyty - jestem ich matką przez chrzest. Coraz więcej uzależnień od pisania - aby tylko stanąć na scenie, bez względu na urodzaj. Rozlewa się, przybiera…piękno ulega zniweczeniu, gdy brakuje uczuć na puentę. Notują, że świat jest banałem - każda kropla atramentu pochłania ofiarę. Zalegają biblioteki, których nikt nie tłumaczy. Brakuje nam czasu, by dzielić się słowem żywym.

Moim włosom zdarzyła się jesień – życzę sobie siły, niezależnie od spodziewania. Śmierć rodziców rozpoczęła rozwiązywanie rodziny. Syn się wyprowadził, mąż wrócił na dobre z pracy. Wnuczęta tęsknią…starzeję się, owijam pledem i nie nadążam za wszystkim.
Czasem brakuje ciepła i tracę pewność - czy ratować świat, czy tylko siebie. Cóż wart jest błazen, co ze wstydem chowa się w rzęsach?

Piszę, wydrapuję zza uszu słowa. Pan i pies już zasnął – czasem podnosi łeb, gdy usłyszy hałas klawiatury. Chrapie, trudno zgadnąć, który głośniej. Siedzę przed komputerem z rękoma na twarzy i przez palce narzekam na brak weny. Lepiej nie spać, sny wyjawiają tajemnice.
Noc najbardziej gwieździ, kiedy piszę. Niebo chyba oszalało zstępując na ziemię.
Bywa tak, że staję się pełnią, zakochuję w pustyni i płonę dłużej niż słońce.

Firanka kołysze się lekko, szeleści aniołem stróżem. Przyszedł, by łzy wytrzeć – nigdy nie drwię z Anioła!

Zjesienniało na dobre, koryguję w głowie listopad, zawracam myśli do lata, lat minionych. Ech…te pobudki w cykadnej ciemności, czytanie z pamięci na zawołanie. Nie wolno powstrzymywać marzeń, by niedajboże krew nie zastygła. Niby drogi te same, lecz częściej ku drzewom wiodą.
Pukam się w skroń, abym nie spowiadała ze wszystkiego. Przytrafia się, że podmiot liryczny zamieniam na prozaiczny przedmiot – wtedy zakotwiczam przy uchu. Nigdy nie byłam tak zżyta z telefonem.

Słowa, jak pisklęta - wykluwają się i turlają po betonie. Podgrzewam wymyślone przytulisko, dobieram wszystko pod kolor ogniska. Kogut bije skrzydłami - już wypiał swój początek świata. Odkładam w kąt niedokończony wiersz z nadzieją na przeczytanie go prawidłowo. Moje oczy zachodzą mgłą, biorę przedranny prysznic – daje orzeźwienie.
Jestem pewna niczego, w dalszym ciągu.

Barbara Mazurkiewicz